Reeds in 1994 deden ouderenpartijen hun intrede in de Tweede Kamer. Dit was het directe gevolg van het feit dat hun pensioen en koopkracht bij de traditionele partijen niet in goede handen was gebleken. Bijna 30 jaar later is het punt van de koopkracht nog steeds niet opgelost. Sterker nog, er zijn andere problemen voor onze ouderen aan toegevoegd. Verzorgingshuizen zijn gesloten en in de thuiszorg is fors gesneden. Recent nog constateerde het SCP dat de decentralisaties mislukt zijn, wat toe te schrijven is aan het enorme tekort aan financiële middelen dat door het Rijk aan gemeenten is toegekend.
Wat is dat toch, dat ouderen keer op keer de dupe zijn? Het is toch juist een teken van fatsoen en beschaving dat de generatie die ons land na de oorlog opnieuw heeft opgebouwd, in hun derde levensfase niet met nieuwe zorgen zorgen worden opgezadeld? Het is toch ongekend dat ouderen, door abstracte Haagse discussies over de (te hoge) rekenrente, jaar in jaar uit de nadelige effecten rechtstreeks in hun portemonnee ondervinden?
Wat zet Code Oranje daar tegenover? Allereerst willen wij dat het verlies in koopkracht dat veroorzaakt is door het jarenlang uitblijven van prijscompensatie, wordt gecompenseerd. Daarnaast dient het pensioen voor iedereen en altijd waardevast te zijn. En tenslotte dient de stijging van de pensioenleeftijd voor fysieke en zware beroepen teruggebracht te worden naar 65 jaar. Ja, dat kost geld. Maar in een welvarend land, met ruim gevulde pensioenpotten is dit zeker mogelijk. Daarvoor is het wel nodig dat we stevig ingrijpen in de werkwijze en de doorgeslagen regelgeving van onze overheid. We zijn om die reden dan ook geen voorstander van het voorliggende pensioenakkoord.
Ook in de ouderenzorg kan het veel beter. Natuurlijk moeten gemeenten voldoende financiën krijgen van het Rijk om hun taken op het gebied van welzijn en maatschappelijke ondersteuning goed uit te voeren. Maar ook op het gebied van welzijn, thuiszorg en de gezondheidszorg kan het veel slimmer worden aangepakt. En slim betekent dan vooral: kleinschalig. Toegesneden op de menselijke maat. Zorg aan huis en in de eigen wijk: het is effectief, het brengt tevreden gebruikers én het is goedkoper. Win-win-win, zoals zo vaak. Maar dit vraagt wel om een andere mindset van de managers en bestuurders. Het gaat om het tegendeel van de gedachtegang: groot, groter, grootst. Dus wil Code Oranje ons geld besteden aan preventie, zorg rond het eigen huis, kleinschalige verzorgingshuizen en aan het aanvullen van de tekorten op de zorgtaken van de gemeentelijke begrotingen. Dat is vele malen verstandiger dan het geld te besteden aan de bureaucratie, het rondpompmechanisme en de grote schaal van Brussel.
Met deze punten staat Code Oranje pal voor de generatie van de huidige ouderen. Maar vergeet niet: ouder worden doen we allemaal. Investeren in goede leefomstandigheden voor ouderen is daarom investeren in de toekomst van ons allemaal.
Richard de Mos, Lijsttrekker Code Oranje, raadslid Den Haag
Wil van Soest, raadslid Amsterdam, statenlid Nood-Holland
Robert Pestman, statenlid Groningen
Wim van Overveld, voormalig wethouder Roosendaal en Statenlid Noord-Brabant
John Struijlaard, oud-voorzitter 50Plus en Statenlid Zuid-Holland
Sylvia Hamerslag, raadslid Den Helder
Cor Verbeek, duo-raadslid Eindhoven
Petra Ackermans, raadslid Zutphen
Allen zijn verkiesbaar voor de Tweede Kamer op de lijst van Code Oranje.
Code Oranje cor verbeek John Struijlaard opinie ouderen Pensioen Petra Ackermans Richard de Mos Robert Pestman Sylvia Hamerslag Tweede Kamer tweede kamerverkiezingen wil van soest Wim van Overveld