This content has been archived. It may no longer be relevantLeestijd: 3 minuten - Al jarenlang horen wij in de politiek, schrijnende gevallen van gescheiden ouders die hun kinderen niet meer zien of opa’s en oma’s waarvan de familiebanden ruw werden doorbroken. Na een scheiding worden deze kinderen door één van de ouders uit hun vertrouwde omgeving weggerukt en in sommige gevallen verhuizen ze zelfs naar de andere kant van Nederland.
Petra Ackermans is fractievoorzitter van Kies Lokaal Zutphen Warnsveld
Vaak werkt de gemeente, onbewust mee aan dergelijke situaties: Gezinnen en families spatten uit elkaar , door zonder toestemming van de andere gezaghebbende ouder een kind te verhuizen van het adres waar het ingeschreven stond, waardoor gezinnen en families uit elkaar spatten. Dat een gezaghebbende ouder de ander om toestemming moet vragen, bij belangrijke wijzigingen in het leven van het kind maakt geen verschil. Een ouder, opa en of oma moet lijdzaam toezien hoe het kind in één klap uit hun leven verdwijnt.
Als je als ouder vreest dat je kind van je wordt weggehouden, dan kun je de gemeente inschakelen. Je start dan vaak bij het wijkteam en al snel zul je doorverwezen worden naar jeugdzorg. Of je komt via de rechter bij jeugdzorg terecht.
Over jeugdzorg zijn veel klachten over ondere andere waarheidsvinding, wisselende voogden, dossiers die niet inzichtelijk zijn en ouders die zich niet gehoord voelen. Inmiddels weten ouders niet meer waar en bij wie zij terecht kunnen. Het vertrouwen in jeugdzorg is weg! En een verbetering lijkt niet in zicht. Bijzonder is dat een van de doelen van de jeugdwet is, dat ouders en jongeren de regie blijven houden. Maar in de praktijk zien we hoe jeugdzorg de regie graag overpakt. Zo worden omgangsregelingen welke door de rechter zijn bekrachtigd niet nageleefd. Jeugdzorg stelt zelf een nieuw ouderschapsplan op ondanks een door de rechter bekrachtigde versie. Begeleide omgang waarbij de ouder onder toezicht contact met de kinderen mag hebben wordt ingezet ondanks dat de ouder tijdens het huwelijk nooit een klacht heeft gehad. In het ergste geval van je na twee jaar uithuisplaatsing je kind voorgoed kwijt. Hoe is dit mogelijk als je zelf gezag hebt en een vonnis?
Faalt Jeugdzorg, de gemeente of moet Den Haag met de billen bloot?
Sinds de gemeente verantwoordelijk is, lijkt het kommer en kwel. De problemen lijken eerder groter dan kleiner te worden als je met jeugdzorg in aanraking komt. Het sociaal domein barst uit zijn voegen en het ene na het andere project wordt uit de kast getrokken om ouders met scheidingsproblematiek te ondersteunen. Uiteindelijk zijn er meerdere hulpverleners actief binnen het gezin. Samenwerken blijkt lastig, allerlei trainingen, communicatie trajecten voor ouders en voor kinderen worden aangeboden en als één van de ouders niet meewerkt sta je nergens. Waar gaat het fout?
Den Haag aan zet!
De problematiek is in Den Haag bekend en toch staan ouders nog steeds met de rug tegen de muur. D66 en de SP hebben in 2019 al gesteld dat ouders die bij een scheiding de kinderen tegen afspraken in bij de andere ouder weghouden, moeten worden aangepakt door de politie.
Bij Code Oranje zie ik dat het terugpakken van de regie op jeugdzorg hoog op de politieke agenda staat, dat ouderverstoting bij scheidingen aangepakt moet worden. Op dezelfde wijze doorgaan als nu het geval is, laat talloze ouders ontredderd achter en zorgt ervoor dat duizenden kinderen één van hun ouders niet meer zien. Harder optreden tegen ouders en hulpverleners die het systeem rondom ouderverstoting in stand houden is de oplossing. Laten wij eens de handen in een slaan en luister naar ouders, opa en oma’s. Een groep waar aandacht voor moet komen en waar de politiek naar moet gaan luisteren. Samen kijken wat er nodig is om dit hardnekkige probleem de kop in te drukken.
